జ్ఞాపకాలు.. మంచివైనా చెడ్డవైనా మోయాల్సిందే అన్నాడో కవి. నిజమే. జ్ఞాపకాల భారం మోయాల్సిందే. కానీ అదంత తేలికేమీ కాదు. అందులోనూ విఫల ప్రేమ తాలూకు స్మృతులు మోయలేనంత బరువుగా ఉంటాయి.గుండెల మీద గుదిబండల్లా కూర్చుంటాయి.వాటిని దింపుకోలేం. దింపుకోడానికి మనసు రాదు కూడా.ఎందుకంటే ఆ పెయిన్‌లో ఏదో ప్లెజర్ ఉంటుంది.భగ్న హృదయం భగభగ మండుతున్నా.. అది ఆ మంటమీదే చలి కాచుకోమంటుంది.దగ్ధమైన వలపు కుటీరంలో తలపుల దుప్పటిని తనువంతా చుట్టుకుని పడుకోమంటుంది.అది ఎంత కష్టమో రామచంద్రన్‌కి మాత్రమే తెలుసు.అతనే... ‘96’ సినిమా హీరో.
అది 2018.. అక్టోబర్‌ 4. తమిళనాడులో ‘96’ సినిమా రిలీజయ్యింది. పబ్లిక్ టాక్ కోసం మీడియా ఎదురు చూస్తోంది. షో ముగిసింది. ఒక్కొక్కరుగా అందరూ బైటికొస్తున్నారు. కానీ ఎవ్వరూ మాట్లాడటం లేదు. మౌనంగా ఉన్నారు. ఏదో భారం మోస్తున్నట్టుగా కనిపిస్తున్నారు. కళ్లలో కొద్దిగా తడి. గొంతులో మాట పెగలనివ్వని పొడి. ఓ విచిత్రమైన స్థితి వారిది. ఓ సినిమా చూసి ఇలా అయిపోతారా అనుకున్నారంతా. అంతగా ఏముందో చూద్దామని ఒక్కొక్కరుగా సినిమాకి వెళ్లడం స్టార్ట్ చేశారు. మెల్లగా థియేటర్లు నిండాయి. ప్రేక్షకుల గుండెల్లో భావోద్వేగాలు పొంగాయి. నిర్మాతల గల్లా పెట్టెలు ఫుల్ అయ్యాయి. చాలాకాలం తర్వాత కళ్లను దాటుకుని మనసు వరకు దూసుకెళ్లిన సినిమా ఏదైనా ఉంది అంటే.. అది 96 అంటూ ప్రశంసలు వెల్లువెత్తాయి. అంతగా ఏముంది ఈ సినిమాలో! అది మాటల్లో చెప్పేది కాదు. చూసి అనుభూతి చెందాల్సిందే!
చిన్న వయసులో ప్రేమేంటి చోద్యం కాకపోతే అనే మాట నిజ జీవితంలో చాలాసార్లు వింటుంటాం, అంటుంటాం. కానీ ఒక్కసారి గుండెల మీద చేయి వేసుకుని తడుముకుంటే.. మనసు మూలల్లో ఎక్కడో దాచుకున్న చిన్ననాటి ప్రేమకథ ఒకటి ప్రతి ఒక్కరికీ తలుగుతుంది. స్కూల్లో పక్క బెంచీ అమ్మాయినో.. ఊళ్లో వీధి చివరి అబ్బాయినో ప్రేమించిన జ్ఞాపకాల చెమ్మ ఊపిరి ఆగేవరకు వరకు ఆరదు. ఆ విషయం అందరికీ తెలుసు. కానీ ఒప్పుకోరు, ఆ సంగతులు బైటికి చెప్పుకోరు. అలాంటి వారందరి మనసు తలుపుల్నీ తెరిచి ఆ కథలన్నింటినీ బైటికి లాగే ప్రయత్నం చేశాడు దర్శకుడు సి.ప్రేమ్ కుమార్. ఆ ప్రయత్నం పేరే.. 96.
మనలో ఎంతోమంది కథ
రామచంద్రన్, జానకీదేవి కలిసి పదో తరగతి వరకు చదువుకుంటారు. ఒకరిపై ఒకరు ఫీలింగ్స్ పెంచుకుంటారు. ఎప్పటికీ కలిసే ఉండాలనుకుంటారు. అందుకే ఒకే కాలేజీలో చేరాలనుకుంటారు. కానీ సెలవుల్లో రామ్ కుటుంబం అనుకోకుండా వేరే ఊరు వెళ్లిపోవాల్సి వస్తుంది. మొదటిరోజు కాలేజ్‌కి వెళ్లినప్పుడు జానుకి ఆ విషయం తెలుస్తుంది. ఆమె హృదయం భగ్గుమంటుంది. వయసు చిన్నదే. కానీ పెంచుకున్న ప్రేమ పెద్దది కదా. అందుకే అతని జ్ఞాపకాల పంజరంలో బందీ అయి విలవిల్లాడుతుంది. ఇదంతా 1996 నాటి సంగతి. కాలం గిర్రున తిరుగుతుంది. పెరిగిన టెక్నాలజీ ఓ కొత్త అవకాశాన్ని తెచ్చి పెడుతుంది. నాటి స్కూల్‌మేట్స్ అందరూ ఓ వాట్సాప్ గ్రూప్‌ ద్వారా కలుసుకుంటారు. రీ యూనియన్ ప్లాన్ చేసుకుంటారు. దానికి జాను, రామ్ కూడా వస్తారు. అన్నేళ్ల తర్వాత ఒకరినొకరు చూసుకోగానే ఏవేవో భావాలు ఉప్పొంగుతాయి. వేరేవాళ్లని పెళ్లి చేసుకుని ఓ బిడ్డకి తల్లి కూడా అయిన జానుని చూసి ఓవైపు బాధని, మరోవైపు సంతోషాన్ని అనుభవిస్తాడు రామ్. అతను ఇంతవరకు పెళ్లి చేసుకోకపోవడానికి తానే కారణమని తెలిసి గుండె పగిలేలా ఏడుస్తుంది జాను. కొన్ని గంటల పాటు రకరకాల భావోద్వేగాల మధ్య గడుపుతారు. ఆ తర్వాత బరువెక్కిన గుండెలతో బై చెప్పుకుని ఎవరి దారిన వాళ్లు వెళ్లిపోతారు. ఇదీ జానకి, రామచంద్రన్‌ల కథ. కాదు.. మనలో ఎంతోమంది కథ. అందుకే కదా అది అంతగా కదిలించింది.. కట్టి పడేసింది.. ఇప్పటికీ అందరూ దాని గురించి మాట్లాడుకుంటున్నది!
విజయ్ సేతుపతి నటన వర్ణించలేనిది
జానకి చక్కగా పాడుతుంది. ఆ పాట వింటే రామ్ గుండెల్లో ఉత్సాహం ఉరకలు వేస్తుంది. చిలిపి చూపులు.. చిత్రమైన అనుభూతులు.. చిన్ని చిన్ని బహుమానాలు.. చెప్పలేనన్ని సంతోషాలు.. ఎన్ని ఉంటాయో వారి మధ్య! అవన్నీ అందరి జీవితాల్లో ఉండకపోయినా వాటిలో కొన్నయినా ఖచ్చితంగా ఉంటాయనేది దర్శకుడి నమ్మకం. ఆ నమ్మకం నిజమే. అందుకే మదిమదినీ తాకి ఎక్కడో గూడు కట్టుకున్న స్మృతులన్నింటినీ తట్టి లేపగలిగాడతను. మొదలవుతూనే రామ్ విరహ యాతనను మనదాకా మోసుకొస్తుంది ‘96’. అతనో ఫేమస్ ఫొటోగ్రాఫర్ కావడంతో అతనిని అభిమానించేవాళ్లు లెక్కలేనంతమంది. కానీ ఆ అభిమానం అతని గుండెకైన గాయాన్ని మాన్పలేదు. చుట్టూ వందమంది ఉన్నా అతని ఒంటరితనం తాలూకు వేదన మాటల్లో వర్ణించగలిగేది కాదు. అయితే అక్కడ ఉన్నది విజయ్ సేతుపతి కదా! కళ్లతోనే కబుర్లన్నీ చెప్పేస్తాడు. చిన్న చిన్న ఎక్స్ ప్రెషన్స్ తో తన బాధనంతా ఎక్స్ ప్రెస్ చేసేస్తాడు. జాను వచ్చిందని తెలియగానే ఆమెని ఎలా ఫేస్ చేయాలి అనే ఆరాటం.. తన ప్రేమదేవతని ఇన్నాళ్లకి చూడబోతున్నాననే ఆనందం.. ఆమె ఎదురుపడితే తనని తాను నిభాయించుకోగలనో లేదోననే సంకోచం.. వీటన్నింటినీ ఒకేసారి పలికించాలంటే అలాంటి నటుడే కావాలి మరి. త్రిష కూడా తక్కువేమీ తినలేదు. ఇన్నోసెంట్‌ ఫేస్‌తోనే అద్భుతమైన ఎమోషన్స్ని పలికించింది. అతనిని కోల్పోయానే అనే బాధని ప్రతి ఫ్రేమ్‌లోనూ పర్‌‌ఫెక్ట్గా ప్రదర్శించింది. అందుకే ఆ పాత్రల తాలూకు పెయిన్‌ని ప్రేక్షకులు కూడా అనుభవించగలిగారు. రామ్, జానుల్లో తమని తాము చూసుకున్నారు. అప్పట్లో మనం కూడా ఒక్క అడుగు ముందుకేసి ఉంటే ఎంత బాగుండేదో కదా అనుకున్నారు. అది చాలదా ఈ సినిమా ఎన్ని హృదయాలను మీటిందో చెప్పగలగడానికి!
ఇప్పటికీ సెల్ ఫోన్ కాలర్ ట్యూన్
ఒక సినిమాని సినిమాలాగే చూడాలి అంటారు. కానీ ఆ సినిమా జీవితంలా ఉన్నప్పుడు, మరీ ముఖ్యంగా మన జీవితంతోనే పోలి ఉన్నప్పుడు అలా చూడలేం. చూసి వదిలేయలేం. వదిలేసి ప్రశాంతంగా ఉండలేం. ‘96’ విషయంలో అదే జరిగింది. తొలి వలపులో ఉండే తీయదనాన్ని అణువణువునా నింపుకుని ప్రేక్షకుల ముందుకు వచ్చిందీ సినిమా. ఆ ఎమోషన్ థియేటర్‌ దగ్గర బయల్దేరి ఇంటి వరకు వెంటే వచ్చింది. రోజులు, వారాలు, నెలలు, యేళ్లు గడుస్తున్నా వెంటాడుతూనే ఉంది. వాళ్లిద్దరూ కలిసిపోయి ఉంటే ఎంత బాగుండేది అనే ఆలోచన ఇప్పటికీ గొంతుకు అడ్డం పడుతూనే ఉంది. తొందరపడి పెళ్లి చేసుకున్న త్రిష మీద కోపం. ఆమెనే తలచుకుని కుమిలిపోతున్న విజయ్ సేతుపతి ముఖం గుర్తొస్తే జాలి. అది సినిమారా నాయనా, ఆ కథ అక్కడితో ముగిసిపోయింది అని ఓ పక్క మెదడు గోల పెడుతున్నా మనసు దాన్ని అంగీకరించదేం! నువ్వు నావల్లే పెళ్లి చేసుకోలేదు కదా అని జాను అడుగుతున్నప్పుడు రామ్ కళ్లలో కదిలిన వేదన ఇప్పటికీ మన మనసుల్ని మెలిపెడుతుందేం! నీ మెడలో వేరెవరో తాళి కట్టడం చూడలేక అక్కడ్నుంచి వచ్చేశా అని రామ్ చెబుతునప్పుడు అప్పుడైనా ఆపి ఉండాల్సింది కదా అని మన ప్రాణం ఉసూరుమంటుందేం! ఎయిర్‌‌పోర్ట్లో వారి దారులు మళ్లీ వేరవుతున్నప్పుడు ఆమె కన్నీళ్లు.. కనురెప్పలు దాటి బయటికి జారకుండా జాగ్రత్తపడుతున్న అతని భావోద్వేగాలు.. నేటికీ మన కళ్లను వీడి వెళ్లనంటున్నాయేం! కాదలే కాదలే అంటూ ఆ హీరో పాడుకున్న పాటకి అర్థం తెలియకపోయినా ఇప్పటికీ అది ఎంతోమంది సెల్‌ఫోన్లలో కాలర్ ట్యూన్‌లా మోగుతుందేం! ఒక సినిమా ఇంతగా హత్తుకుపోగలదా. రెండు పాత్రలు ఇంత లోతుగా మనసుల్లోకి చొచ్చుకుని పోగలవా. ఒక కథ ఇంతగా ఆలోచనల్ని ఆక్రమించేయగలదా. అవన్నీ చేసింది కనుకే ‘96’ ద బెస్ట్ అయ్యింది.
ప్రేమ సహజం. దాని తాలూకు బాధ అంతకంటే సహజం. దాన్ని అత్యంత సహజంగా తెరకెక్కించగలిగినప్పుడే విజయం. అందుకే ‘96’ సినిమా సూపర్ సక్సెస్‌ను అందుకుంది. ఈ సినిమా రిలీజైన రెండేళ్లకి ఆ చిత్రాన్ని ‘జాను’గా తెలుగులోకి తీసుకొచ్చారు దిల్‌ రాజు. శర్వానంద్, సమంత నటించారు. తమిళంలో తీసిన దర్శకుడే తెలుగులోనూ తెరకెక్కించాడు. అచ్చంగా అలాగే తీశాడు. అంతే అందంగా ప్రెజెంట్ చేశాడు. కానీ ప్రేక్షకులు మాత్రం అచ్చంగా అలాగే ఫీలవ్వలేకపోయారు. కారణం.. నిజమైన ప్రేమని ఎవరైనా ఒక్కసారే ఫీలవ్వగలరు. ఆ తర్వాత ఎన్నిసార్లు ప్రేమలో పడినా అది మొదటిసారి కలిగించిన ఫీల్‌ని కలిగించదు. రీల్‌పై అయినా.. రియల్‌గా అయినా.
ఇరవైరోజుల్లో సినిమా స్క్రిప్ట్
దర్శకుడు ప్రేమ్ కుమార్ 2015 చెన్నై వరదల సమయంలో ఓ అపార్ట్మెంట్‌లో చిక్కుకుపోయాడు. అప్పుడు కేవలం ఇరవై రోజుల్లో ఈ సినిమా స్క్రిప్ట్ రాశాడు. అయితే అసలు ఆలోచన మాత్రం తన స్కూల్ రీ యూనియన్ సమయంలో పుట్టింది. ఆయన రీ యూనియన్‌ని మిస్సయ్యాడు. ఆ విశేషాల గురించి ఓ ఫ్రెండ్ ద్వారా తెలుసుకున్నాడు. అప్పుడతను ఇద్దరు ఫ్రెండ్స్ గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పాడు. ఇంటరెస్టింగ్‌గా అనిపించి వాళ్లని కలిసి మాట్లాడాడు ప్రేమ్. వాళ్లు చెప్పిన విషయాలే ఈ సినిమాకి ఇన్‌స్పిరేషన్.
హీరోయిన్ కు సింగర్ జానకి పేరు
సింగర్ జానకి మీద ఉన్న అభిమానంతోనే హీరోయిన్ పాత్రకి ఆ పేరు పెట్టాడు దర్శకుడు. సినిమా పూర్తయ్యాక ఓ వీడియోని రిలీజ్ చేశారు. విజయ్ సేతుపతి, త్రిషలు జానకి దగ్గర బ్లెస్సింగ్స్ తీసుకుంటున్న వీడియో అది.
కాదలే కాదలే పాట అసలు సినిమాలో మొదట లేదు. మ్యూజిక్ డైరెక్టర్ గోవింద్ వసంత ఏదో మంచి మూడ్‌లో ఉన్నప్పుడు సరదాగా దాన్ని ట్యూన్ చేశాడట. బాగుంది కదా అని ఒక పాటలో యాడ్ చేశాడు. దాన్ని టీజర్‌‌లో వాడారు. అది కాస్తా వైరల్ అవడంతో దాన్ని మూడు నిమిషాల పాటగా మార్చి సినిమాలో పెట్టారు.
