తీగ లాగితే డొంక కదిలినట్టు ఒక చిన్న ఆధారంతో పెద్ద పెద్ద క్రిమినల్ కేసులు సాల్వ్ అవుతుంటాయి. అలాగే ఒక టైగర్ షార్క్ వాంతి చేసుకోవడం వల్ల జిమ్మీ అనే వ్యక్తి చనిపోయినట్టు తెలిసింది. అదెలా అంటే.. ఆ షార్క్ వాంతి చేసుకున్నప్పుడు జిమ్మీ చెయ్యి బయటికి వచ్చింది. కానీ.. అతను ఎలా చనిపోయాడు? అతని చెయ్యి షార్క్ కడుపులోకి ఎలా వెళ్లింది? అనేది మాత్రం ఇప్పటికీ మిస్టరీనే.
ఆస్ట్రేలియాలోని సిడ్నీలో కూగీ బీచ్లో బెర్ట్ హాబ్సన్కు అక్వేరియం, స్విమ్మింగ్ బాత్‌ సర్వీసులు అందించే ఒక చిన్న కంపెనీ ఉండేది. 1935లో అతని బిజినెస్ బాగా తగ్గింది. ఇక నష్టాలు తప్పవని, లాభాల కోసం ఎన్నో ప్రయత్నాలు చేయడం మొదలుపెట్టాడు బెర్ట్ హాబ్సన్. ఆ టైంలోనే బీచ్ల్లో షార్క్(సొరచేప)లు దాడులు చేస్తున్నాయనే వార్తలు చాలా వినిపించాయి. షార్క్లను మాన్ ఈటర్లు అనుకునేవాళ్లు. దాంతో సిడ్నీ వాసులు షార్క్‌‌లంటే భయపడ్డారు. కానీ.. వాటిని చూడడానికి చాలామంది ఇష్టపడేవాళ్లు. అందుకే బెర్ట్ హాబ్సన్ ఒక ప్లాన్ వేశాడు. తన కొడుకు రాన్‌‌తో కలిసి కూగీ బీచ్లో చేపలు పట్టేటప్పుడు ఒక షార్క్ అతని ఫిషింగ్ లైన్‌‌లో చిక్కుకుంది. అది 14-అడుగుల పొడవు, 1-టన్ను బరువు ఉంది. కస్టమర్లను ఆకట్టుకోవడానికి ఒక పెద్ద అక్వేరియంలో ఆ టైగర్ షార్క్ని ఉంచాడు. దాంతో ఆ షార్క్ను చూడడానికి జనాలు ‘క్యూ’ కట్టారు. దాన్ని సముద్రంలో నుంచి పట్టి తీసుకొచ్చిన వారం రోజుల్లో బాగా నీరసంగా మారింది. దాని పవర్, ఆకలి మునపటిలా లేవు. ఏప్రిల్ 17, 1935న అక్వేరియంలో నిదానంగా కదులుతుంది. ఒక్కసారిగా అక్వేరియం గోడలను ఢీకొని ట్యాంక్‌‌లో మునిగిపోయింది. ఈదడానికి కూడా ఇబ్బంది పడింది. అందరూ కంగారుగా దాని వైపే చూస్తున్నారు. కొద్దిసేపటికే అది వాంతి చేసుకుంది. అప్పుడు మనిషి చెయ్యి, ఒక పక్షి, ఎలుక బయటపడ్డాయి. చెయ్యిని చూసి అందరూ భయపడ్డారు.
షార్క్ చంపిందా?
ఆ చేతిని చూసిన వాళ్లంతా ఆ షార్క్ని అసహ్యించుకున్నారు. అది ఎవరినో చంపి తినేసింది అనుకున్నారు. వెంటనే బెర్ట్ పోలీసులకు ఇన్ఫర్మేషన్ ఇచ్చాడు. పోలీసులు కేసు ఫైల్ చేసి, ఎంక్వైరీ మొదలుపెట్టారు. ఫోరెన్సిక్ రిపోర్ట్లో ఆ చెయ్యిని షార్క్ కొరకలేదని, మనిషి బాడీ నుంచి కత్తితో నరికిన తర్వాతే షార్క్ మింగేసిందని తెలిసింది. ఆ చెయ్యి తెగిన చోట షార్క్ పంటి గాట్లు లేవు. కానీ.. కత్తితో నరికిన ఆనవాళ్లు కనిపించాయి. దాంతో ఆ హత్యకు షార్క్ ఎవిడెన్స్గా రికార్డ్ రాశారు. తర్వాత ఆ చేతి వేళ్ల ముద్రలు, దానిపై ఉన్న బాక్సింగ్ పచ్చబొట్టు ఆధారంగా ఆ చెయ్యి ఎవరిదో కనిపెట్టారు.
బాక్సర్ల టాటూ..
ఆ చెయ్యి పైన ఇద్దరు బాక్సర్లు ఒకరినొకరు ఎదుర్కొంటున్నట్లు ఉన్న టాటూ ఉంది. ఈ విషయం వార్తల్లో వచ్చింది. ఆ వార్తని ఎడ్విన్ స్మిత్ చదివి ఉలిక్కిపడ్డాడు. ఎందుకంటే.. తన తమ్ముడు జిమ్మీకి కూడా అదే ప్లేస్లో అలాంటి టాటూ ఉంది. అతను కొన్ని వారాల నుంచి కనిపించడం లేదు. వెంటనే ఎడ్విన్ పోలీసులకు విషయం చెప్పాడు. జిమ్మీ ఆస్ట్రేలియాలోని గ్లాడెస్‌‌విల్లేలో ఉండేవాడు. అక్కడే బార్‌ నడిపేవాడు. అతనికి క్రిమినల్ రికార్డ్ కూడా ఉంది. పోలీసు ఇన్‌‌ఫార్మర్‌‌గా కూడా పనిచేశాడు. కొన్నాళ్ల పాటు బాక్సింగ్ ప్రాక్టీస్ చేశాడు. చివరికి రెజినాల్డ్ హోమ్స్కి చెందిన బోట్-బిల్డింగ్ కంపెనీలో పనిచేశాడు. హోమ్స్ ఆ కంపెనీని అడ్డుపెట్టుకుని చట్టవిరుద్ధమైన పనులు చేశాడు. తన స్పీడ్ బోట్స్లో డ్రగ్స్‌ తీసుకొచ్చి సిటీలో అమ్మేవాడు. అంతేకాదు.. ఫోర్జరీ, ఇన్సూరెన్స్ స్కామ్‌‌లు కూడా చేశాడు. ఇవన్నీ జిమ్మీ, తన ఫ్రెండ్ పాట్రిక్ బ్రాడీతో కలిసి చేసేవాడు.
అసలేం జరిగింది?
హోమ్స్ కంపెనీకి చెందిన ఒక షిప్కి ఇన్సూరెన్స్ చేయించి, కావాలనే దాన్ని సముద్రంలో ముంచేశారు. నష్టపరిహారంగా చాలా డబ్బు వచ్చింది. ఆ డబ్బు విషయంలో జిమ్మీకి హోమ్స్తో గొడవైంది. స్మిత్ చివరిసారిగా ఏప్రిల్ 7న రాత్రి సిసిల్ హోటల్‌‌లో పాట్రిక్ బ్రాడీతో కలిసి మందు తాగుతూ, కార్డ్స్ ఆడాడు. తర్వాత అక్కడి నుంచి వాళ్లు అద్దెకు ఉంటున్న కాటేజీకి వెళ్లారు. ఆ తర్వాత కొద్దిసేపటికి బ్రాడీ తన ఇంటికి వెళ్లాడు. ఆ తర్వాత జిమ్మీకి ఏం జరిగిందనేది ఇప్పటికీ రహస్యమే. ఈ కేసు కోసం పోలీసులు చాలా రోజులు ఇన్వెస్టిగేట్ చేశారు. కానీ.. నేరస్తులను పట్టుకోలేకపోయారు. అసలు ఆ రోజు రాత్రి ఏం జరిగిందనేది కూడా స్పష్టంగా తెలియలేదు. బ్రాడీ హత్య చేశాడు అనడానికి కావాల్సిన ఆధారాల్లేవు. అందుకే ఈ కేసుకు సంబంధం లేని మరో ఫోర్జరీ కేసులో భాగంగా బ్రాడీని అరెస్ట్ చేశారు. ఆరు గంటల పాటు ఇంటరాగేట్ చేశారు. అప్పుడు బ్రాడీ.. జిమ్మీని హోమ్స్ చంపాడని చెప్పాడు.
మరో కథ..
కొన్ని రోజులకు పోలీసులు హోమ్స్ని పట్టుకోగలిగారు. కానీ.. అతను మాత్రం మరో కథ చెప్పాడు. జిమ్మీని చంపింది బ్రాడీ అని చెప్పాడు. అంతేకాదు.. జిమ్మీ చెయ్యిని తనకు పంపి, తనను కూడా బెదిరించాడని పోలీసులకు చెప్పాడు. దాంతో భయంతో ఆ చెయ్యిని సముద్రంలో పారేశానన్నాడు. ఒకరిమీద ఒకరు ఆరోపణలు చేసినా.. ఇద్దరూ అందుకు సరిపోయే ఆధారాలు చూపించలేకపోయారు. అందుకే పోలీసులు ఈ కేసును తేల్చలేకపోయారు.
