ఎనిమిది గంటల పని సమయం’ అనే హక్కు ప్రపంచ కార్మికవర్గం శతాబ్దాల పోరాటంతో సాధించిన విజయం. కానీ, నేడు మోదీ ప్రభుత్వం స్త్రీల ‘ఎంపవర్‌ ’ పేరుతో శ్రమ దోపిడీని చట్టబద్ధం చేయడం, ‘ఉద్యోగ సౌలభ్యం’ అనే పేరుతో కార్మికుడి జీవితం అసౌకర్యంగా మారుస్తోంది. కార్పొరేట్ల కోసం కార్మిక చట్టాలే ఆయుధంగా మారుతున్నాయి. ఇంటి పనుల నుంచి పరిశ్రమల వరకు, స్త్రీ కృషి కనిపించని కష్టంగా మిగిలిపోయింది.
ఇప్పుడు ఎనిమిది గంటల పని సమయం రద్దు అంటే అది కార్పొరేట్‌ వ్యవస్థకు చట్టబద్ధ ఆహ్వానం అవుతుంది. పురుష ఆధిపత్యం ఉన్న ఉద్యోగ వ్యవస్థలో మహిళల శ్రమను ‘దారిద్య్ర నిర్మూలన’ లేదా ‘ఆర్థికాభివృద్ధి’ పేరుతో మరింతగా వినియోగించుకోవడం జరుగుతోంది. దీనిని డబుల్‌ ఎక్స్‌‌ప్లాయిటేషన్‌ అంటాం.
ఇంట్లో ఉచిత శ్రమ, బయటి ప్రపంచంలో తక్కువ జీతంతో పొడిగించిన పనిగంటలు ఈ రెండూ దోపిడీయే అవుతుంది. ఈ క్రమంలో మోదీ ప్రభుత్వం ‘లేబర్‌ రిఫార్మ్స్‌’ పేరుతో తీసుకొచ్చిన కొత్త చట్టాలు, కార్మిక హక్కులను, యూనియన్‌‌ల స్వేచ్ఛను తగ్గించాయి. పనిగంటలను 8 నుంచి 12 గంటలకు పెంచే దారిని తెరిచాయి. ఇందులో భాగంగానే స్త్రీల పనివేళల్లో 10 గంటల వరకు సమయాన్ని కేటాయిస్తూ పుదుచ్చేరి ప్రభుత్వం నిర్ణయం తీసుకున్నది.
8 గంటల పని మానవ హక్కు!
కార్పొరేట్‌ కంపెనీలు మరింత ఉత్పత్తి పొందాలని కోరుకున్నాయి. అంతర్జాతీయ పెట్టుబడిదారులు ‘సౌకర్యవంతమైన పని పరిస్థితులు’ అనే పేరు మీద సులభ దోపిడీ
కోరుకున్నారు. ఆగమేఘాల మీద చర్చ లేకుండా, ఆలోచన లేకుండా చట్టాలు ఆమోదించారు. ఈ నిర్ణయం అంతర్జాతీయ కార్మిక సంస్థ (అం.కా.సం) సూచించిన ప్రామాణిక హక్కులను నేరుగా ఉల్లంఘిస్తుంది. అం.కా.సం చార్టర్‌ ప్రకారం 8 గంటల పని సమయం మానవ హక్కుగా వర్ధిల్లింది. కానీ, మోదీ ప్రభుత్వం దాన్ని ఖాతరు చేయడంలేదు. స్త్రీల శ్రమకు నూతన బంధనాలు వేసింది.
బహుజనులు నైపుణ్యాలు సాధిస్తున్నారు!
దళిత,- బహుజన స్త్రీలు ఈ మధ్యకాలంలో చదువుతో నైపుణ్యాలు సాధిస్తున్నారు. ఇప్పుడు వారు ఐటీ రంగంతోపాటు వందల రంగాల్లో చేరుతున్నారు. అయితే, శ్రమ పద్ధతులు మాత్రమే మారాయి, దోపిడీ ఆగలేదు. ఎక్కువ సమయం, తక్కువ వేతనం అనే నియమం ఇప్పుడు ‘12 గంటలు పనిచేయడం సహజమే’ అనే నైజంగా మారుతోంది. పని సమయం పొడిగించడం అంటే, స్త్రీల శారీరక, -మానసిక ఆరోగ్యంపై దెబ్బ, కుటుంబ బాధ్యతలపై ఒత్తిడి, ముఖ్యంగా భద్రతా హక్కులను కుదించడమే. ఈ కొత్త చట్టాలు రక్షణ కల్పిస్తాయని ఎలాంటి గ్యారెంటీ లేదు. ఫ్యాక్టరీలు, ఐటీ కంపెనీలు, హాస్పిటల్స్‌, రిటైల్‌ రంగాలు, ఎక్కడైనా మహిళా కార్మికులు ఇప్పుడు మరింత అభద్రతా స్థితిలో ఉన్నారు. ముఖ్యంగా కింది కులాల మహిళలు భారీస్థాయిలో నష్టాల పాలవుతారు.
స్త్రీల శ్రమకు దక్కని గౌరవం
దళిత, బహుజన స్త్రీలు విద్యావంతులై ఉద్యోగ రంగంలోకి వచ్చినా వారి శ్రమకు గౌరవం రాలేదు. వీరి కృషి ‘విలువను సృష్టించే’ వనరుగా కాకుండా ‘తక్కువ వేతనంతో ఎక్కువ పని చేయించే’ శ్రమగా మిగిలిపోయింది. 12 గంటల పని చట్టం ఈ వర్గపు స్త్రీలపై మూడోస్థాయి దోపిడీని చట్టబద్ధం చేస్తోంది. వర్గ, లింగ, దోపిడీ, కుల దోపిడీ ఇవన్నీ అరికట్టాలంటే ఉద్యమించడమే పరిష్కారం. ఈ పరిస్థితిని ఎదిరించేది ఏ ఒక్కరి గొంతు కాదు, సమష్టి పోరాటమే.
కార్మికుల హక్కుల యుద్ధం
ఎనిమిది గంటల పని తిరిగి తెచ్చే రోజు రావాలి. ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ పరిరక్షణ కావాలి. ఇది కేవలం ఆర్థికనిర్ణయం కాదు, క్యాపిటలిజం చేత మళ్లీ బంధించాలనే ప్రయత్నమే మోదీ ప్రభుత్వం చేస్తున్నది. దీనికి వ్యతిరేకంగా స్త్రీలు, కార్మిక సంఘాలు, విద్యార్థి, మేధావి వర్గాలు ఒకే వేదికపై నిలబడితేనే హక్కుల సాధనకు, సమానత్వానికి సుస్వాగతం చెప్పగలుగుతాం. రైతుల తర్వాత ఇప్పుడు కార్మికుల హక్కుల యుద్ధం మొదలవ్వాలి. దళిత,- బహుజన, స్త్రీల శబ్దమే
ఈ యుగానికి కొత్త ఉద్యమ నాదం కావాలి.
మహిళా కార్మికులు మేల్కొనాలి
8 గంటల హక్కు సాధించిన చరిత్రను గుర్తు చేసుకోవాలి. 1886లో అమెరికాలో హేమార్కెట్‌ ఉద్యమంతోనే ఆ హక్కు వచ్చిందనేది మర్చిపోరాదు. అదే తత్వంతో నేడు భారత కార్మికవర్గం, ముఖ్యంగా మహిళా కార్మికులు తిరిగి మేల్కొనాల్సిన సమయం వచ్చింది. ‘ఉద్యమం లేకుంటే హక్కు చనిపోతుంది’. మోదీ ప్రభుత్వ కార్మిక చట్ట సవరణలు ప్రజాస్వామ్యానికి కాదు, కార్పొరేట్‌ రాజ్యానికి అంకితం. అందుకే ఈ నిర్ణయానికి స్పష్టమైన ప్రజా ప్రతిఘటన అవసరం.
- పి . రేణుక భూంపల్లి
